ქოლგები

შენ შეიძლება ბევრჯერ მოხვიდე

და ყოველ ჯერზე

სულ სხვადასხვა ფერში იყო გადაწყვეტილი,

სულ სხვადასხვა მხრიდან მოხვიდე

და არც ერთხელ არ დაიჯერო, რომ

როდესაც ბუხართან დაგსვი

ზამთრის სუსხში შეციებული

და დაგაპურე,

არც ერთხელ არ მიფიქრია, აღარ გამეშვი.

შენ შეიძლება მიყურებდე და არ გჯეროდეს,

რომ, როდესაც წვიმა ჟონავს ჩემი სახლის

ხის სახურავში,

მე არ ვაწყობ ალაგ-ალაგ დიდრონ ჯამებს

და არ ვაგროვებ წყლის წვეთებს ერთად.

დაე, იდინონ.

და ზოგჯერ ისიც შეიძლება, ძლივს შესამჩნევი

ღიმილიც კი აგითამაშდეს,

როცა თვალს მოკრავ,

ერთი დიდი შლაპის ქვეშ თავშეფარებული

როგორ ვგავარ ქუჩის ქოლგებს დიდი ბოტებით

გუბეებში რომ მიტოპავენ ტროტუარებზე,

გაოცებული თვალებივით რომ ტრიალებენ

ყველა მხარეს ჩამომდგარ ნისლში

და უპეები დაგროვილი წვიმით ევსებათ,

იტირონ მაინც.

ჩვენ შეიძლება არც არასდროს დავიჯეროთ

გარდაუვალი ერთმანეთი,

და შემთხვევითი შეხვედრებიც ყველა ქუჩაზე

არად ჩავაგდოთ.

არად ჩავაგდოთ,

რომ წარსულმა იმდენჯერვე მოგვიკაკუნა,

რამდენჯერაც ხმა არ გავეცით,

რამდენჯერაც თვალი დავხუჭეთ,

რამდენჯერაც გავახილეთ იმისთვის,

რომ კვლავ დაგვეხუჭა

რამდენჯერაც ვთქვით, ამინ, ღმერთო,

შენი ბრალია, შენ გინდოდა ასე, ამგვარად.

და ბოლოს ისიც შეიძლება,

თვალი მოვკრათ ერთმანეთს და აღარც შევჩერდეთ,

აჩქარებით ჩავიაროთ,

რაც უბრალოდ ნიშნავდეს, რომ დიდები გავხდით.

ან უბრალოდ გვჯეროდეს, რომ ეს ასე მოხდა.

და შეიძლება აღარ მოხვიდე არც ერთი მხრიდან,

არც ერთ ფერში გადაწყვეტილი,

არც მე ვცხოვრობდე იმავ ხის სახლში,

და არ ვამბობდე წვიმაზე, რომ დაე, იდინოს.

ჩვენ შეიძლება სულ უბრალოდ აღარსად ვიყოთ,

აღარსად ვიყოთ ერთმანეთისთვის.